Fiction

‘පුතා යං අපේ ගෙදර යන්න. මේ සත්තුත් එක්ක මොකටද කැලේ ඉන්නෙ? ‘යි කියමින් ආතා වදුරු ළමයාගේ අතකින් ඇල්ලුවේ ය. වඳුරු ළමයා දිගං ආතා පහුරු ගා අත ගසා දමා බේරා ගත්තේ ය. නියපොතු පාරවල් වලින් යන්තම් ලේ ගලමින් තිබුණත් ආතා ළමයාගේ කකුලකින් අල්ලා අදින්නට විය. වඳුරු ළමයා කකුල ගසා දමා බේරෙන්නට දැඟලුවත් බැරි විය. ඔහු ගිරිය යටින් අමුතුම සද්දයකට විලාපයක් නගන්නට විය. වටපිට ගස්වල සිටි වදුරෝ කෑගසමින් අතු කෑලි කඩ කඩා ආතා දෙසට දමා ගසන්නට පටන් ගත්තේ ය. ඒත් ආතා වඳුරු ළමයාගේ කකුල අතහැරියේ නැත. තව තවත් තදින් අල්ලා ගත්තේ ය. හිටි හැටියේම ඔළුව පාත් කළ වඳුරු ළමයා දිගං ආතාගේ උරහිස දෙපාරක් ම හපා කෑවේ ය. උන්දෑට ඉබේටම කෑගැසුණේ ය. ළමයා අතහැර වේදනාවෙන් කෙඳිරි ගාමින් ඉක්මන් කර බිමට බැස්සේ ය.

‘ඌ හරි ම වසවර්ති මාරයෙක්නෙ. උරඉහෙන් කෑල්ලක් ම කඩල අරගෙන. අතක් එහං පිටින් ම පහුරු ගාල’යි කියමින් ආච්චි ආතාගේ උරහිස කම්බායේ පොටෙන් පිසදමන්නට පටන් ගත්තා ය.