වැහි දිය ඡායා

දිනක් මධ්‍යම රාත්‍රියට ඔන්න මෙන්න තිබූ වෙලාවක
නිසලව තිබූ උදය මාවත දිගේ කටු රාජා ගමන් ගනිද්දී
ඔහුට කිසිවෙකුගේ කෑ ගැසීමක් ඇසිණි. කවුරුන් හෝ
යටි ගිරියෙන් මරහඬ දී කෑ ගැසූ ඒ හඬට රාජාගේ ගතේ
රෝම කූප කෙළින් වූ තරම්ය.

“කවුද යකෝ මේ මහ රෑ බෙරිහන් දෙන්නේ..?”

ඔහු පාළුව යන්නත් එක්ක තරමක උස් හඬින් එසේ කියා
දේවිකාගේ නිවස දෙස සෝදිසියෙන් බැලීය. නමුත් ඒ නිවස
තිබුණේ අඳුරේ ගිලෙමිනි. එහි කිසිවෙකු කෑ ගැසූ බවට
සළකුණක් නැත.

“ඇත්තටම මොකක්ද ඒ සද්දෙ..? මනුස්සයෙක් නෙමෙයිවත්ද..?

එම නිවසේ පමණක් නොව නිවෙස් පේළියේම කිසිදු
හැලහොල්මනක් නොතිබු නිසා රාජාගේ සිතට අමුතුම
බියක් දැනුණි. ඔහුගේ ගතේ රෝම කූප ද කෙලින් විණි.
ඔහු කොයිකයටත් කියා තමන් දන්නා දෙවියන් බුදුන්
සිහි කරගෙන පාරට බරව තිබු ලොකු සමන් පිච්ච
ගාලක් යට ගුලි ගැසී හිඳ ගත්තේ සිදුවන ඕනෑම දේකට
මුහුණ දීමට සිතාගෙන ය.