“මැරෙන තරමට මට ආදරේ කළාද?”
ඒ ස්වරය ඔහුගේය. ඔහුගේමය.
එහෙත් මම ඇස් හැර නොබැලීමි.
දකිමින් උන්නේ සිහිනයක් නම් ඉන් නොඇහැරී
ඉන්නට මට උවමනා විය.
“ඇස් අරින්න බයවෙන්න එපා…
මේක හීනයක් නෙමේ….
ආ බබා මට මැරෙන තරමට ආදරය කළාද…”
නදුක ඇසුවේය.
පිදු ආදරය නිසා මට බොහෝ දේ අතහැරුණු බව…
මට මාවම මගහැරී ගිය බව… කියාගත නොහී
මම ගොළුව හිඳියෙමි. එහෙත් මසිත දුක කියමින් උන්නේය.